Ό,τι κι αν σήμαινε κάποτε, τώρα πια δεν σημαίνει κάτι. Η λέξη αυτή αντιστοιχεί σε μια εύπλαστη έννοια, που αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες και τις προτιμήσεις του ατόμου που την προφέρει.
Δεν υπάρχει ένας κοινώς αποδεκτός και ξεκάθαρα ορισμένος ορισμός για τη λέξη «woke», ακόμα και μεταξύ ατόμων που έχουν ακριβώς την ίδια αντίληψη για τη σημασία της λέξης.
Κάποτε, μια ταινία δράσης που είχε γυναίκα πρωταγωνίστρια ήταν «woke». Αργότερα, όταν οι γυναίκες άρχισαν να έχουν περισσότερους ρόλους σε τέτοιες ταινίες, μια ταινία δράσης με μαύρη γυναίκα πρωταγωνίστρια ήταν «woke». Μετά, η γυναίκα έπρεπε να είναι λεσβία, μετά τρανς, για να είναι η ταινία «woke». Και, κάθε φορά, σε κάθε νέο βήμα, οι προηγούμενες περιπτώσεις έπαυαν να είναι «woke», αλλά ήταν ακόμη «woke», ανάλογα με το άτομο που θα ρωτούσες, ανάλογα και με το θέμα της συζήτησης.
Σε κάθε περίπτωση, όταν ο γάμος ομοφύλων δεν επιτρέπεται από τον νόμο, ένας πολιτικός που θέλει να επιτρέπεται ο γάμος ομοφύλων είναι ξεκάθαρα «woke». Δεν γίνεται να μην μπορείτε να συμφωνήσετε σε αυτό. Κι όμως, γίνεται! Όταν ο γάμος δεν επιτρέπεται, αυτός που θέλει να επιτραπεί είναι «woke». Όταν επιτρέπεται πια, αυτός που θέλει και την τεκνοθεσία ίσως είναι «woke». Όταν επιτρέπονται όλα αυτά, αυτός που θέλει να επιτρέπεται κάτι ακόμα θα είναι «woke».
Και όταν δεν μπορούμε -ή δεν θέλουμε- να ορίσουμε τι ακριβώς είναι η «woke ατζέντα», αυτός ο αόρατος εχθρός, τότε λέμε ανοησίες για ανθρώπους που θέλουν να είναι γάτες.
Τι είναι η «woke ατζέντα»; Τίποτα, πλέον, επί της ουσίας. Κυριολεκτικά τίποτα. Είναι μια αόριστη έννοια, ένας αόριστος εχθρός που βοηθά όταν θέλουμε να ενώσουμε ένα μέρος του κόσμου και να το θέσουμε απέναντι σε ένα άλλο, όταν θέλουμε ο κόσμος να στοχεύει τα παράπονά του σε συγκεκριμένα ζητήματα.
Δεν χρειάζεται να μιλάμε για κάτι ξεκάθαρα ορισμένο, άλλωστε. Μάλιστα, κάποιες φορές είναι καλύτερα να μιλάς για κάτι αόριστο, αν θέλεις να πετύχεις τον σκοπό σου. Ας πούμε, όταν δεν αρκεί η προβολή των γκέι ως εχθρών της οικογένειας, όταν δεν αρκεί πλέον η «woke ατζέντα» όπως την ξέραμε, τότε θα κατασκευάσεις ένα επιχείρημα. Θα μιλήσεις για εκείνα τα άτομα που θέλουν να πάνε στον κτηνίατρο επειδή νιώθουν πως είναι γάτες και θα παρουσιάσεις αυτά τα φανταστικά άτομα ως κάτι εντελώς συνηθισμένο, ως ένα σημαντικό μέρος της «woke ατζέντας». Όταν το «τα παιδιά μας θα γίνουν γκέι» δεν αρκεί, πάμε στο «τα παιδιά μας θα αλλάξουν φύλο» και μετά στο «τα παιδιά μας θα θέλουν να είναι γάτες». Αυτό το είπε ο πρωθυπουργός, το είπε και ο υπουργός Υγείας. Ο Μητσοτάκης είπε, λέει, ότι ξέρει περίπτωση μιας οικογένειας που το παιδί ήθελε να είναι γάτα, στις ΗΠΑ, περίπτωση στην οποία αναφέρθηκε και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Δημιουργούν μια φανταστική κατάσταση και επιτίθενται σε μια φανταστική ατζέντα σαν να περιλαμβάνει αυτήν ακριβώς την κατάσταση ως βασικό σκέλος της. Επιτίθενται σε αυτό που μόλις δημιούργησαν και όχι σε όσα συμβαίνουν πραγματικά. Κλασική μέθοδος επιχειρηματολογίας, δυστυχώς αρκετά πειστική.
Πάντως, η κυβέρνηση το είπε ξεκάθαρα: άλλαξε ρητορική και άρχισε να μιλά εναντίον της «woke ατζέντας» (κυρίως μετά τη νίκη Τραμπ), επειδή θεώρησε πως έχασε κόσμο στις ευρωεκλογές λόγω της θεσμοθέτησης του γάμου ομοφύλων. Δεν έχουν σημασία οι απόψεις, οι αρχές, οι έρευνες, οι μελέτες, η πολιτική δεν βασίζεται σε αυτά· βασίζεται μονάχα στον αριθμό των ψήφων. Και το λένε ξεκάθαρα.
Ο Μητσοτάκης είχε πει πριν λίγο καιρό για την τυραννία της πλειοψηφίας και τώρα μιλά για την τυραννία της μειοψηφίας, δείχνοντας πως δεν έχουν σημασία οι απόψεις, δεν έχει σημασία κάποια ηθική, αλλά μόνο τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων.
Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, υφυπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, είπε ότι η «woke ατζέντα» είναι: η πλύση εγκεφάλου που γίνεται σε μικρά παιδιά ότι υπάρχει οποιοδήποτε φύλο (μέχρι και 45-50 «σε κάποιες λίστες», είπε), η υποχρέωση που επιβάλει αυτή η μειοψηφία για το ότι πρέπει να σε αποκαλούν με τα «λεγόμενα pronouns» -βέβαια, όλοι αποκαλούμαστε με αυτά, γενικά, αλλά αυτός αναφέρεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις (και δεν ξέρω ποιος σε «υποχρεώνει» να το κάνεις)- και μετά μίλησε για «αδικίες σε αθλητικές διοργανώσεις» και για το πώς ένα σχολείο υποχρεούται να έχει τριών ειδών τουαλέτες και όχι δύο. Οπότε, η «woke ατζέντα» αφορά μόνο τρανς άτομα, non-binary άτομα και ταυτότητες φύλου, όχι σεξουαλικότητα, όχι λευκούς και μαύρους, όχι άνδρες ή γυναίκες. Μπορείς να αυτοπροσδιορίζεσαι όπως θέλεις, αν αυτοπροσδιορίζεσαι αυστηρά ως άνδρας ή γυναίκα. Και αναφέρονται μόνο αυτά τα παραδείγματα, φυσικά, όπως οι γάτες, οι πολλές τουαλέτες και το ότι «παιδιά 12 ετών μπορούν να αλλάξουν φύλο νόμιμα», για να φανεί πώς αυτή η «woke ατζέντα» ζητά μόνο «υπερβολές» που θα πλήξουν την κοινωνική συνοχή και θα κάνουν τα παιδιά μας τρανς γάτες σε ένα βράδυ. Πρέπει ο κόσμος να θεωρεί πως η «woke ατζέντα» εκφράζεται μόνο από ανώμαλους με μπλε μαλλιά που δεν ενδιαφέρονται για δικαιώματα, δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, αλλά νοιάζονται αποκλειστικά για την προώθηση μιας νέας τάξης πραγμάτων, στην οποία θα είμαστε γάτες, ελικόπτερα και θα κλείνουμε στη φυλακή όποιον κάνει οικογένεια με παιδιά (στη φυλακή και τα παιδιά του) και θα τιμωρούμε οπωσδήποτε όποιον είναι στρέιτ και λευκός.
Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης είπε, άλλωστε, εντελώς καθαρά ότι η κυβέρνηση μπαίνει στη συζήτηση αυτή τώρα, επειδή δεν πήγε όσο καλά ήθελε στις ευρωεκλογές, άρα θέλει, όπως φαίνεται, να πιάσει τον κόσμο που έχασε, εκείνον τον κόσμο που έρχεται από τα δεξιά.
Παράλληλα, βλέπουμε διανοούμενους ασπρομάλληδες άνδρες και πολιτικούς (μεταξύ τους τον πρωθυπουργό) να κλαίγονται για το πώς πλέον δεν μπορείς να κοιτάξεις καν μια γυναίκα γιατί θα σε καταγγείλει, ακούμε να μιλούν για την «ποινικοποίηση του φλερτ», ακούμε διάφορους διάσημους να φωνάζουν για την πολιτική ορθότητα και τη «woke ατζέντα» λέγοντας ότι αυτή η «τυραννία της μειοψηφίας» μας καταπιέζει, μας επιβάλλει τι θα πούμε, μας φιμώνει. Όταν νιώθεις πως απειλούνται καθιερωμένα προνόμια, τα οποία εσύ είχες -συχνά εις βάρος άλλων ανθρώπων-, καταλήγουμε να ακούμε τέτοιες ηλιθιότητες.
Η τυραννία της «woke ατζέντας» δεν σε αφήνει να μιλήσεις, λοιπόν. Πώς το κάνει αυτό; Ποιος σε φιμώνει και πώς; Μάλλον έτσι: επειδή δεν έχεις συνηθίσει να δέχεσαι κριτική, όταν τη δεχτείς αισθάνεσαι πως σου επιτίθενται και σε φιμώνουν. Ο φασισμός της μειοψηφίας είναι ότι θα πεις κάτι και θα σου πουν ότι λες βλακείες ή ότι τα λόγια σου προσβάλλουν κάποιον. Πάντως: πού και πού, όταν μιλάμε, δεν είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο να μας νοιάζει αν θα προσβάλλουμε άλλους ανθρώπους, δεν είναι το πιο αηδιαστικό ενδεχόμενο να έχουμε κάποια ηθική πυξίδα και μπορούμε να σκεφτόμαστε τα λόγια μας και σε άλλες περιπτώσεις, όχι μονάχα όταν φοβόμαστε πως θα δεχτούμε κριτική.