Poppy album review: Negative Spaces
Η Poppy ξεκίνησε από αλλόκοτα βίντεο στο YouTube, έφτιαξε μια εξίσου αλλόκοτη περσόνα, πέρασε σε μουσικό στιλ που συνδυάζει ποπ και μέταλ, αλλά, πλέον, φαίνεται πως αφήνει κάτι στο παρελθόν.
Με το νέο της άλμπουμ, το Negative Spaces, η Poppy αφήνει πίσω της την ανάγκη για παραξενιά. Ο δίσκος είναι χαρακτηριστικά δικός της, ακολουθεί πιστά το ύφος της, αλλά δεν αισθάνεται πως πρέπει διαρκώς να παρουσιάζει ιδιαίτερες ιδέες. Η Poppy του Negative Spaces φαίνεται πως θέλει απλώς να βγάλει έναν δυνατό μέταλ δίσκο… και το πετυχαίνει.
Μετά από μερικά αξιόλογα σινγκλ, η Poppy κυκλοφόρησε το άλμπουμ της, το οποίο διαρκεί περίπου 40 λεπτά και, όπως ήταν αναμενόμενο, είναι χαοτικό, στιλιστικά. Από κομμάτι σε κομμάτι, οι εναλλαγές είναι μεγάλες (σε σημεία ΠΟΛΥ μεγάλες, αφού υπάρχει ένα τραγούδι που ξεφεύγει από τις μέταλ καταβολές και πάει σε synth pop).
Ωστόσο, παρόλο που διατηρείται το χάος, υπάρχει σαφέστατα ένας κεντρικός άξονας: το Negative Spaces είναι μέταλ, αντλεί έμπνευση από την εποχή του nu-metal, νοσταλγεί τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Όλα αυτά είναι ακριβώς ό,τι περιμένουμε από την Poppy, η οποία τα πηγαίνει καλύτερα από ποτέ στα φωνητικά -είτε μιλάμε για καθαρά, μελωδικά ποπ φωνητικά, είτε για ουρλιαχτά-, πάνω σε industrial κιθάρες, φρενήρη drums και έντονη παραμόρφωση.
Τα κομμάτια της είναι πιασάρικα, έχουν αρκετή δύναμη, είναι σκληρά, όμως δεν είναι όλα απαραίτητα -και μπορούμε να βρούμε καλύτερα σε παλιότερες δουλειές της. Πάντως, αν εξαιρέσουμε κάποια κάπως αχρείαστα (τα οποία είναι πολύ παρόμοια με τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, απλώς υποδεέστερα, άρα δεν μπορούν να δικαιολογήσουν εύκολα τη θέση τους στο tracklist).
Όπως και να ‘χει, παρόλο που η Poppy δεν κινείται αυστηρά στα όρια της περσόνας που είχαμε συνηθίσει, βγάζει ένα πραγματικά αξιόλογο άλμπουμ, το οποίο καταφέρνει να είναι μέταλ, αλλά να διατηρεί και στοιχεία ποπ. Περισσότερα τα δυνατά κομμάτια από τα αδιάφορα, εξαιρετικές οι ερμηνείες της Poppy, καλοδουλεμένη παραγωγή.
Αν νοσταλγείτε κι εσείς τη nu-metal που ακούγαμε το 2000, θα βρείτε εδώ πολλά: κάτι από SlipKnot, Disturbed, Linkin Park, Evanescence, σε πιο σκληρό, όμως ήχο και με το χαοτικό στιλ της Poppy, με το γνώριμο, φουτουριστικό ύφος της -χωρίς έντονο πειραματισμό και χωρίς αστείες ιδέες. Σίγουρα καλύτερο από το προηγούμενο άλμπουμ και σωστή προσέγγιση· άλλωστε, πλέον η Poppy έχει αρκετά χρόνια στον χώρο και οποιεσδήποτε αντιθέσεις μεταξύ της εικόνας και του ήχου της είναι χιλιοπαιγμένες και έχουν πια κουραστεί. Κάπως αδύναμο το title track, αδιάφορο το Nothing, πετυχημένα τα σινγκλ The Cost of Giving Up, New Way Out, as well as They're All Around Us, ενδιαφέρον το Crystallized, καλή δουλειά γενικά και αρκετή ποικιλία.