Linkin Park album review: From Zero
Οι Linkin Park επέστρεψαν μετά από πολύ καιρό, με νέα τραγουδίστρια, που έφερε μαζί της αρκετές αντιδράσεις, καθώς έχουν ανασυρθεί διάφορες πληροφορίες για το παρελθόν της (συνδέσεις με τη Σαϊεντολογία και με τον Ντάνι Μάστερσον, που είχε καταδικαστεί για βιασμούς -το συγκρότημα δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με τις αντιδράσεις αυτές, πάντως).
Το νέο άλμπουμ της μπάντας προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή, καθώς τα φωνητικά του Τσέστερ Μπένινγκτον ήταν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του ήχου των Linkin Park (και ο θάνατός του, επίσης, χαρακτήρισε το συγκρότημα και την πορεία του).
Αναμενόμενα, αρκετός κόσμος αντέδρασε αρνητικά (ακόμα και χωρίς να γνωρίζει για το αμφιλεγόμενο παρελθόν της νέας τραγουδίστριας) στην αλλαγή φωνής. Ωστόσο, μετά την ακρόαση του From Zero, του νέου άλμπουμ των Linkin Park, εγώ μπορώ να πω ότι η Έμιλι Άρμστρονγκ είναι μια καλή επιλογή, πλήρως ταιριαστή στο ύφος της μπάντας.
Με το νέο τους άλμπουμ, οι Linkin Park επιχειρούν μια νέα αρχή, αλλά δεν θέλουν αν απομακρυνθούν πολύ από τις ρίζες τους. Δεν θέλουν, δηλαδή, να αλλάξουν ριζικά τον ήχο τους. Είναι ένα άλμπουμ που υπάρχει κυρίως ως statement, ως δήλωση από το συγκρότημα, για να πει «επιστρέψαμε» και να παρουσιάσει τη νέα φωνή και το νέο ύφος (που είναι πολύ κοντά στο παρελθόν, ναι, αλλά έχει διαφορές). Σε γενικές γραμμές, το From Zero πετυχαίνει τους στόχους του, πράγματι, αν εξαιρέσουμε κάποια κομμάτια που ξεφεύγουν πολύ προς την ποπ ροκ.
Στα καλά κομμάτια του δίσκου, πάντως, παίρνουμε ακριβώς ό,τι ζητάμε από τους Linkin Park: οι στίχοι στο γνώριμο ύφος της μπάντας, η φωνή του Μάικ Σινόντα προκαλεί νοσταλγία (αν και, τώρα, τραγουδά περισσότερο, ξεφεύγοντας από το ραπάρισμα πιο συχνά), τα ριφ είναι κοφτερά και τα βασικά φωνητικά γεμάτα γρέζι και δύναμη. Η Άρμστρονγκ τα πηγαίνει περίφημα, στα κομμάτια που είναι πιο κοντά στο μέταλ. Η φωνή της είναι τροχισμένη, τα ουρλιαχτά της όσο οργισμένα πρέπει, οι ερμηνείες της έχουν μια καλοδεχούμενη ακατέργαστη δύναμη. Ξεχωρίζει αμέσως η δουλειά της στο κομμάτι Casualty, που είναι το πιο γρήγορο και έντονο σε όλον το δίσκο, ένα από τα πιο σκληρά κομμάτια της μπάντας.
Σε άλλα τραγούδια, όπως το Over Each Other ή το Stained, ή το φινάλε, έχουμε μεγάλη απομάκρυνση από το πιο σκληρό στιλ, πηγαίνοντας σε πολύ πιο χαλαρή ποπ ροκ, είδος που δεν ταιριάζει εξίσου στα φωνητικά της νέας τραγουδίστριας -και τα κομμάτια δεν είναι τόσο αξιόλογα, επίσης, ενώ δεν μοιάζουν και τόσο με μουσική των Linkin Park (κομμάτια σαν το Overflow μοιάζουν περισσότερο μοιάζουν με κάποιο άλλο πρότζεκτ του Σινόντα).
Ευτυχώς, υπάρχουν τραγούδια όπως τα Two Faced και Heavy is the Crown, που θυμίζουν το παρελθόν της μπάντας (μερικές φορές το παραθυμίζουν) και υπενθυμίζουν τους λόγους που έχει τόσο μεγάλο αποτύπωμα στη μουσική και την ποπ κουλτούρα. Κοινώς, είναι bangers (και καλύτερα από το πρώτο single, το The Emptiness Machine). Όταν έχουμε επιστροφή στην κλασική συνταγή, με τον Σινόντα να ραπάρει και την Άρμστρονγκ να ουρλιάζει πάνω σε μέταλ κιθάρες, έχουμε και τα καλύτερα σημεία του νέου δίσκου.
Το From Zero περιλαμβάνει και μερικά σημεία, ανάμεσα σε τραγούδια, στα οποία ακούμε τα μέλη του συγκροτήματος να μιλούν μεταξύ τους στο στούντιο (ξεκάθαρα μια επιλογή με στόχο την ενίσχυση της ιδέας πως οι Linkin Park είναι δουλειά πολλών ατόμων, μια συλλογική προσπάθεια και όχι μόνο η φωνή του Τσέστερ). Το άλμπουμ είναι ένα καλό βήμα για το μέλλον της μπάντας, αν και η μικρή του διάρκεια, σε συνδυασμό με τη συμπερίληψη αρκετών κομματιών που είναι κατώτερα των περιστάσεων, δημιουργεί το ερώτημα: δεν θα ήταν καλύτερος ο δίσκος, αν ήταν ένα ακόμα μικρότερο, πιο συνεκτικό και συμπυκνωμένο, ένα καλύτερα δομημένο EP; Ναι, θα ήταν. Αν ήταν έτσι, αν είχαμε μόνο τα δυνατά κομμάτια και αφαιρούσαμε τον ανεπιτυχή πειραματισμό, το νέο άλμπουμ θα μπορούσε να μπει στη λίστα με τις πιο δυνατές κυκλοφορίες των Linkin Park (τουλάχιστον αν συγκριθεί με τις πιο πρόσφατες). Ως έχει, είναι μια ευπρόσδεκτη επιστροφή με καλές στιγμές. Και περιμένουμε να δούμε πώς θα συνεχίσουν οι Linkin Park.